جولان مصالح ساختمانی بی کیفیت اما استاندارد در بازار

به گزارش کاشی لند به نقل از صدای مهندسی ایران(صما)؛ جای تاسف است که هم اکنون هر فردی در کشور می تواند اقدام به ساخت ساختمان کند و این در حالی است که ساختمان به عنوان یک محصول تخصصی، باید توسط افراد متخصص طراحی و ساخته شود.

با این حال از آنجایی که از گذشته در کشور ما باب بوده که گروهی به اسم بساز و بفروش و یا معماران سنتی در این حرفه حضور داشته باشند، این افراد همچنان در این صنعت حضور دارند.

بر همین اساس در پی حضور بساز و بفروش ها و یا معماران سنتی در بخش ساختمان سازی، بدیهی است که حتی اگر بهترین طرح، نقشه و نظارت هم انجام بگیرد؛ اما پیمانکار، مجری و سازنده ساختمان از صلاحیت و تخصص کافی برخوردار نباشد، طبیعتا کیفیت ساختمان احداث شده آنچنان که باید در حد استاندارد و مطلوب نخواهد بود.

در این بخش کارشناسان برای حل این معضل، بر ضرورت حضور مجریان ذی صلاح در ساخت و سازها تاکید می کنند و نهادینه شدن مجریان ذی صلاح در کشور را ضروری می دانند. با این همه هرچند که مجریان ذی صلاح تاحدودی در کشور جا افتاده است، اما هنوز در این بخش فاصله زیادی تا سرمنزل مقصود وجود دارد.

مصالح ساختمانی بی کیفیت اما استاندارد!

به گزارش «صما» یکی دیگر از موضوعات اساسی برای ساخت و ساز استاندارد، استفاده از مصالح استاندارد است؛ چرا که به گفته کارشناسان در حال حاضر استاندارد مصالح در کشور ما بسیار ضعیف است. درواقع روند ارائه نشان استاندارد به محصول تولیدی یک تولیدکننده، به این صورت است که متاسفانه کیفیت محصولی که درنهایت وارد بازار می شود، با آن محصول اولیه که نشان استاندارد دریافت کرده است، بسیار متفاوت است و به بیان دیگر محصول عرضه شده به بازار در مقایسه با محصولی که نشان استاندارد دریافت کرده است، از کیفیت بسیار پایینی برخوردار است.

کارشناسان این ضعف را ناشی از این مسئله می دانند که نشان استاندارد محصول و آیتم هایی که برمبنای آن نشان استاندارد داده می شود، به صورت مستمر از سوی نهادهای نظارتی و متولی کنترل نمی شود. به این ترتیب مشاهده می کنیم که در داخل بازار مصالح غیراستاندارد فراوانی وجود دارد که نشان استاندارد هم دریافت کرده اند.

ضعف ضوابط موجود و ضرورت بازنگری

به عقیده صاحب نظران این معضل ناشی از ضوابط موجود است و برای حل مسئله، سازمان های ذیربط و کمیسیون عمران مجلس به عنوان یک بازوی قانونگذاری می توانند فعالیت اثربخشی در این راستا داشته باشند.

به گفته این افراد، هرچند که همه امور در تدوین قوانین خلاصه نمی شود؛ اما اگر قوانین موجود قوانینی باشند که منطق و روابط فنی در آنها حاکم باشد و این ضوابط و مقررات از دید اجرایی تدوین شده باشند، در آن زمان نتیجه بسیار بهتری در عمل حادث خواهد شد که نتیجه آن افزایش کیفیت ساخت و سازها و افزایش طول عمر سازه های احداث شده خواهد بود و این امر به معنای حفظ سرمایه های ملی است.

به گزارش «صما» امروز ساختمان های ما در بهترین حالت با گذشت حداکثر 30 سال، این ساختمان کلنگی محسوب می شوند و باید دوباره تخریب و نوسازی شوند. این در حالی است که در هیچ جای دنیا سرمایه ها به این شکل حرام نمی شود.

آنچه مسلم است در کشور ما نیز ساختمان حداقل باید صد سال عمر کند؛ نه اینکه از همان ابتدای ساخت کلنگی محسوب شود؛ معضلی که هم اکنون در ساختمان های کشور قابل مشاهده است. جای تاسف است در حالی که مردم با سختی بسیار اقدام به خریداری یک واحد مسکونی نوساز می کنند، اما به دلیل مشکلات متعددی که این واحدها دارند، تعمیرات مختلفی باید در آنها انجام گیرد. ضمن اینکه در برابر زلزله نیز مقاومت ندارند.

به هر روی، در کشور ما صنعت ساختمان به عنوان یک صنعت مادر مطرح است که صدها شغل و صنف و صنعت دیگر وابسته به این صنعت هستند. بیشترین بودجه عمرانی کشور همیشه صرف ساخت و ساز شده و بیشترین هزینه زندگی مردم در طول عمرشان مسکن آنها است. بنابراین باید توجه کرد که وقتی یک ساختمان صد سال عمر می کند، به اقتصاد کشور و حفظ سرمایه مردم و بودجه کشور کمک بسیاری می کند.